اندوه نهفته

سرزمینِ نگاهت،تبعیدگاهِ دلم شد
روحم از دهلیزهای قلبت گذشت،
تا در وجودت،لاله های سرخ بکارد
واژگانِ رسواگر،اندوهِ نهفته ام را برملا می‌کند ،
زمانی که خیالت،.چون پیچکِ بیقراری،
بر آندامِ واژه ها می تند
از راه می رسی
ماه در آغوشم حلول می کند...
محبوبم
طنینِ نبضم نگارگرِ نقشِ تو در جان من است...
دلتنگی هایم بی وقفه از فرازِ تنم بالا می رود،
تا از چشمانم ببارد
آنگاه که دوستت دارم می گویم ،
دلم به وسعتِ جهان فراخ می شود ،
تا در چشمانِ تو جاشود