انزوا

از سفیدی آسمان تا سیاهی قبر

از سفیدی امید تا سیاهی نا امیدی

از جنون عشق تا نفرت معشوق

و خستگی از تمام سیاهی و سفیدی

و فرار از خویش

تا جاده ای که تنهایی آن را غالب شده

و خواهان جدایی از انسان ها

تا جایی که نه اثری از خود و نه کس دیگر

در دوستی زخم و در تنهایی آرامش

در سکوت مست و در شلوغی دیوانه ام

نه کسی من را درک می‌کند

نه من کسی را

و در بر می‌گیرم سکوت تنهایی را

و دور می‌شوم از دنیای تئاتری

که بازیگرانش خوب با چهره بازی می‌کنند

و زیر ماسک درونشان را نهان کردند.