کوچه ها را در پی اَت گردیده ام تا انتها
من نباید میشدم دلداده ات ، از ابتدا
ایستادم دل شکسته عقل بر من زد نهیب
گر نمیگیری جوابی ، راهِ خود را کُن جدا
بی گمان آن بی وفا دارد هوای ِ دیگری
ورنَه ، بودش بی خیالِ خواهشِ قلبت چرا ؟
شد لگد مالِ غرورش ، حسِِّ بی آلایشت
بر دل ِیکرنگِ تو ، تا کِی جفا باشد روا
دستِ احساست بگیر و از نگاهش دور شو
زخم هایِ کهنه را کن با شکیبایی ، دوا
روز گاری میرسد ، دیگر نداری مهر ِ او
در گذارانِ زمان ، حل میشود این ماجرا
لایق عشقت نباشد ، هر که از ره میرسد
ارزشِ دُرِّ وجودت را نگردان بی بها
رقیه صدفی