((وطنمْ ایران))

تو اَز قبیله یِ عشقی و حکایتَتْ کهکشانی اَز نورْ استْ
تو خاسْتْگاهِ یَلانی؛ آرش و سیاوش و حاجْ قاسمْ اَتْ پورْ استْ

ققنوسْ وارْ سَر بَرآوَرَنْد از خاکِسترِ آتشکدهْ اَتْ، سَروها
تو مَهدِ نیکانی و روایتِ دلیرانَتْ سَربِسَر شورْ استْ

هرگز نَرِسَدْ دستِ اهریمنْ بِه خاکِ تو اِی وطَنَمْ، ایرانْ
زیرا که جایْ جایَتْ پُر از تَهَمتَن و شیراَوژن و سلحشورْ استْ

حک شُدهْ رویِ نگینِ انگشتَرَتْ، نقشِ ستاره یِ داوودْ
مَعاذَ الله! مَعاذَ الله! معاذَ الله! که چشمِ بَدْ زِ تو دورْ استْ

همایِ اندیشه و فِکرَتْ هوایِ کویِ تو را می کُنَدْ و
انگارْ تارِ تو با پودِ خیالِ منْ هَم آغوش گشته، مسحورْ استْ

س. ص. گُلنار
۱۷ دی ماه ۹۸

شعرنو