رؤیا

چشمهایش را بست .
تا نبیند که کیست,..
آن گاه پرید!,..
چون چشم گشود,..

اثری از هیاهوی زمان, نبود.
خورشید در پس ابر نبود.
قاصدک در دست نسیم, رقصان بود.
دلی آکنده ی اندوه نبود.

مسجد و میخانه ای آن جا نبود
وحشت از جعل و فریبی هم نبود.

شاعرش خاموش نبود,..
شعرها غمگین نبود
سرد و آهنگین نبود

واژه ها بی کینه بود
زندگی, بی پیله بود

او نفهمید که کجا بود؟,..
چشم خود را بست,..
بار دیگر چون گشود!,.

او دگر آن جا نبود,..
آن همش رؤیا بود,.
به!! چقدر زیبا بود.