چرک zwnj; نویس

چشامو می‌بندم.
زمین دهن باز میکنه و میرم پایین...یکی دو متری پایین رفتم.چقدر همه چی خوبه.صدایی نمی‌شنوم.نوری نیست.حالا منم که تو دل خاک زندانی شدم.اما این بهترین حالیه که تا الآن تجربه کردم.
بوی خاک خیس رو احساس میکنم.زمین اطرافم نم داره.به پلوی راست می‌خوابم.مثل جنین توی رحم مادرش.پهلوی چپم شکافته میشه.احساس میکنم که جوونه یه گیاه از پهلوی چپم در میاد و آروم آروم راهش رو به سمت روشنایی ادامه میده.
من کی‌ام؟
یه جوونه؟ یا یه روح سرگردون؟
نمیدونم.
مهم نیست.
تنها چیزی که مهمه سبکی الآنمه.معلق شدم.مثل همون خونه هایی که توی خوابم دیدم.هیچی رو حس نمیکنم.جز آرامش.سبکی دلپذبر.دوست دارم همینجا بایستم و داد بزنمه که تموم شد.دیگه آزادم.
شاید خاک راه نجاتم باشه
پایین رو نگاه می‌کنم.خشکم میزنه.پاهام توی خاک ریشه داره.شاید درخت زندگی شدم؟
نمیدونم.
اما سبک‌ام.
این حالُ دوس دارم