میدان رفتن ابوالفضل

ای علمــــدارِ بــا وفـــا عباس
وی یــل پُــر دلِ غـــزا عباس

بر تو از خالقت سلام و درود
تا به روز حسـاب یا عباس

ای به نزد تو خود وفا مبهوت
تویی ســـر چشمهِ وفا عباس

مـرد و مــردانگی بــه تو نـازد
تویـی الگــــــو و رهنما عباس

لرزه افتد به جسم لشکر دون
گر بیایـی به عرصـــه ها عباس

دم تیــــغ تــــو در دم پیکـــــار
ســر اعـــدا کنـــد جــدا عباس


ساقـــی تشـــنگـــــان کـــربـبـلا
جـــرعـه‌ای آب را رســــان سقا

روز عاشـــور ساقــــــی خوبان
تشنه چون دیـــد کودکانِ گران

العطـش العطـــش صـــــدا آیــد
زاهـل خیمـه به سوز و صد افغان

نـــــــزد اربـــاب بـــا ادب آمـــد
گفت صبرم سر آمد ای سلطان

اذن جنگم بــــــده که تا سازم
جان فـــدای تو ای مرا جانان

گفت مولا بگیــــر مشک و برو
جرعه ای آب در خیام رسان

شد روان جانـب فرات آن گاه
صف اعــــــدا درید شیر غران

ساقـــــی تشـــنگـــــان کـــرببلا
جـــرعـه‌ای آب را رســــان سقا

بر لـــــــــب نهر آمـــد آن سرور
پُر نمودش دو کــــف ز آب گذر

یادش آمــــــد ز تشنگی حسین
از کفش آب را بریخت یکسر

گفت با خـود حسین تشنه بود
ایـن نبــاشـد مــرام یک نوکر

مشک را پُـــر زآب کــــــرد آمد
جانــــــــب خیـــمه ی شه برتر

ابن ســـعد لعیــــــن زد فـــریاد
حمـلـه آریــــد بـــر یـــل حیدر



ناگاهـــــــان ظالمی برید ازتن
هر دو دســــــتِ امیر نام آور

گشـــت، او نامیـــد از رفـــــتن
تیـــر، مشک اش دریــد درآخر


ساقـــی تشـــنگـــــان کـــربـبـلا
جـــرعـه‌ای آب را رســــان سقا


آه چگویم که زد یکـــی زاشرار
بر سرش آهنین عمـــود یک بار

از فـــرس روی خاک گرم افتاد
دستهایش ز تن جــــــدا خونبار

زد نــــــدا یا اخـــــا مرا دریاب
آمد انــــــدم حسین مه رخسار

گفــت برادر مرا کــمر بشکست
از غــم تو به ایــن دیار فگــــار

بعد تو شـــد جهان مرا زندان
زود آیــم بــــه نزدت ای دلـدار

خـون شـده قلب عاشقان سامع
توســن خـامـــه گیـر زیـن گفتار

ساقـــی تشـــنگـــــان کـــربـبـلا
جـــرعـه‌ای آب را رســــان سقا

سه شنبه 11 2 1403