قلّه ی زن بودن

از بیابان بلا صحبت تو، ایمان بود
خشمت از خاموشی مرتبه ی انسان بود.

وقت بارانیّ و نمدار مصیبت هایت
اوج صبرت به خدا، معجزه ای رخشان بود

صبح رنج است همه روز، پس از امروزت
سهمت از عید، همه واقعه ی قربان بود

نام تو قافیه ی یک غزل خونین است
بعد از آن دیده ی شعرم، همه اش گریان بود.

اوج بینائی تو، تلخ ترین حادثه را...
در نگاهت، همه الطاف خدای جان بود.

در تو دیدند همه قلّه ی زن بودن را
وقتی یک دشت پر از ذلّت نامردان بود.