زمستان زُمخت

عمرمان به پای
اشک های هدر رفته ای تباه شد
که چشمانمان بیشتر از هر پائیز گریست؛
و زمستان زُمخت با هر طوفان سهمگین
موهای سیاهمان را
سپید پوش کرد,
نمی دانم آخرین فصل ما چه خواهد شد
در این هیاهوی مضطرب
که شعرهای در گلو مانده ی قلم ها
هیچ وقت چکه نخواهد کرد
بر روی کاغذهای خط خطی و مچاله شده در باد,
افسوس به ته مانده ی روزهای
بی بهار تقویم رسیدیم
که در ایستگاه سرنوشت
کسی منتظر ما نبود!