از خود ی ها چرا بیگانه ایم؟

از خود ی ها چرا بیگانه ایم؟

بر پرتوِ نگاهِ کسان , چشم بسته ایم !
صد رمز و راز بود ه , که از خویش خسته ایم
این بوستان , که حاصلِ صد سال عمر بود
سر تا به پا , گل است و ,دریغ از یه دسته ایم

گل بود ه , آب بوده , روان , عطرِ نو بهار
رفت این زمان ز دست , چرا دل شکسته ایم!؟
آن همرهانِ شاد , که گل می شنید گاه
گفت قصه یِ وفا یِ جهان , خود گسسته ایم!

در چهره , جاِیِ پایِ زمان , کنده راهِ اشک !
می ریزد هردم اشک, به عمری که رَ سته ایم
سیرِ زمان , در ابرِتلاطم قدم گذاشت
کی بگسلد عنان ؟ ,!مگر از خواب جسته ایم؟

چون هاله, بر جمالِ , رٌخَش پردهِ بر کشید !
آن سویِ پرده , منتظرِ او نشسته ایم
بیگانگی نگر که من و یار چون دو چشم
در حسرت ندیدن هم , سست و خسته ایم

چون کودکی گذشت و , شدی راهیِ امید
تا بر گشوده شد درِ آن , پیر و خسته ایم !
گر بنگری گذشته , فقط , خاطرات ماند
کو آن رفیق مدرسه ها ؟!,کی گسسته ایم؟

جز شادی و شعف به چه کار آید این جهان؟
دل زنده دار , گو : به جهان , بار بسته ایم
همت بلند دار و مترس از جدالِ عمر
همیشه در دویدن و , ما کی نشسته ایم ؟

ای مقتدا بفهم و بیاموز هر چه بود
نادانی است گفتن آن : ما که جسته ایم!