اضطراب مزمن

نگاه تو به چشم من، غزلترین رمزها، در اولین قرار عاشقانه بود
به دوش میکشم غمی، که عشق تو حکایتی نخواندنی، اگرچه شاعرانه بود
زبانه میکشد زبان، دو لب به هم فشرده ام، که شکوه پرده ی سکوت میدرد
چه سود از این ترانه ها، کسی نوای شاعری ملول را، به مفت هم نمیخرد
زبانزدم به بیکسی، پس از تو وجد در دلم، به اضطراب مزمنی حواله شد
و اضطرار گم شدن میان واژه ها چنین، ضماد زخمهای چندساله شد
علاج نیست دوریت، به هر بهانه میروم به کنه خاطرات چون وطن توئی
دلیل اشک‌های من، قسم به خنده های تو، که تک گل شکفته بر کفن تویی
ارمغان سیدین