هوای ِ عشق

دلم دارد هوایِ تو ، هوایِ نرگس ِ مَستَت
به لطف و مهر و احسانت ، مرانم بیش از این کویت

تو که صاحب دلم گشتی ، وُرا مگذار بی صاحب
رَوا ، باشد که پروانه به دور از رویِ چو شمعت ؟

تنم شعله است و عشق تو ، شَرَرهایی است مَر آن را
بیا و در اَمانم دار و یا سوزانم از فُرقَت

انیس و مونس ِ جانم ، جلیس و همدم ِ روحم
شفابخش‌ ِ تن ِ رنجور و بیمارم ، بُوَد مِهرَت

فَرامُش خانه یِ دل را به این و آن حَوالَت کن
نه چون مَستی که آباد است مُلکَش با غم ِ عشقَت