پرسش

و رسید پنج نفسِ آخرِ عمر...
اوّلی را که کشید
آن همه ثروتِ بی حدّ و حساب
جمله در چشمِ تَرَش
پوچ و بیهوده چُنان باد آمد.
دوّمی را که کشید
کشتنِ ثانیه ها را بی عشق
همه در یاد آمد.
و پس از آن سوّم
چشم چرخاند میانِ زن و فرزندانش
رفتن و دور شدن از آنها
بر دلش زد آتش.
به چهارم که رسید
در دل از خود پرسید
پس چه بود حاصلِ این عمرِ گرانمایه که رفت؟
چو به پنجم برسید
قطره اشکی لغزید
پلکها نرم به پایین سُر خورد
حسرتِ یافتنِ پاسخِ این پرسش را
با خود از دنیا بُرد...
آری ای همسفران
یک تنِ دیگر مُرد
چه کسی می داند
پاسخِ پرسش را؟
چه کسی می داند
چند فردایِ دگر
مانده تا حسرتِ ما؟


حمید گیوه چیان