سایه روشن

بُرّنده چه می بُری؟شاه دل مستان را؟
بر تخت که بنشانی؟جمعیّت پَستان را
تاریک نشینان را ،داری چه گرامی تو
زنجیر بیاویزی ،خورشید پرستان را
با آب گلاویزی ،با لکّه در آمیزی
پا می بُری و گردن ،هم حنجر و دستان را
با برکه به جنگی و، مرداب پرستی آه
ماهی کُش و جان بخشی ،قورباغه ی جَستان را
خاشاک ستم در دل ، آهوی خُتن بر گِل
جز نِی چی کسی داند ،مفهوم نِیِستان را
نیلی شده با جوهر ،همرنگِ شفق گوهر
سَبّابه چه میداند ،زاییده ی شَستان را
در گوشه ی تنهایی داری خبر از نیرنگ ؟
ای چلّه نشین یاد آر ،سنگینیِ شصتان را
وجدان که به گور افتاد ،خورشیدِ خِرد جان داد ،
ای نیست چه می دانی ،نو زایی هَستان را ؟؟؟