(199)


(199)

ازفراقت صنما بین که چودیوانه شدم کزغمت گوشه نشین بردَرِمیخانه شدم یک سبو باده ی دستی نکندچاره ی من مست زان باده ی گلگون به دوپیمانه شدم دل به دریا بَزَنم تا بَرَسم من به مراد گرهم آوارهشاعر:علی اصغر تقی پور تمیجانی


ازفراقت صنما بین که چودیوانه شدم
کزغمت گوشه نشین بردَرِمیخانه شدم

یک سبو باده ی دستی نکندچاره ی من
مست زان باده ی گلگون به دوپیمانه
شدم

دل به دریا بَزَنم تا بَرَسم من به مراد
گرهم آواره چنان دربدر ازخانه شدم

بر رهت من بنشینم چو گدایان سمج
شایدازدیدَنِ آن ماه چو مستانه شدم

یاروم بردَرِ کویش به گدایی همه روز
چون به این خواهِشِ دل عادت روزانه
شدم

کی رود کز سَرِ من یاد تو ای دلبَرِ من
چی بگویم به تومن عاشَقِ دردانه شدم

بینِ عاشق شُدِگانت همه دلداده چومن
بر(خزان)کن نَظَری دلبَرِ جانانه شدم




بی سپر