یار خودم

گر بود عمر و روم باز به دیدار خودم
عهد جانانه ببندم که شوم یار خودم

خُرَّم آن روز ز پیران و ز شیخان برود
کبر و بی معرفتی با غم هجران خودم

معرفت نیست در این قوم خدا را سَبَبی
تا بَرَم گوهرِ خود را به خریدارِ خودم

پیر اگر رفت و ز تزویر ، کمالی نشناخت
حاشَ لِلَّه که رَوَم من ز پِیِ حال خودم

چون مساعد شده این میکده چرخ کبود
به سماع آورمش این خود و آن حال خودم

گر چه مست و شده آرام شده در خویشم
نزنم دست بر این خواب فریبای خودم

عافیت می‌طلب خاطر آن پیر طریق
غمزهٔ شوخَ من و طرهٔ طَرّارِ خودم

راز سربستهٔ ما پیر چو رسوا میکرد
هر زمان میزندم ، چوب به بازارِ خودم

با که گویم که همان مدعی و پیر و دلیل
کُنَدَش قصدِ فریب و من و احوال خودم

شب دراز است و نه یار و نه قلندر به رهی
کس نخارد چشم من جز مژه خار خودم

من نگویم که در این میکده احسان تنهاست
شمس و حافط همه جمع اند در این جان خودم